„1973 Allir í bátana/Frásagnir, greinar og viðtöl tengd Heimaeyjargosinu/Eyþór Harðarson Með vélarvana báti til Þorlákshafnar“: Munur á milli breytinga
Ekkert breytingarágrip |
|||
| Lína 11: | Lína 11: | ||
Við stóðum þarna agndofa og það var eftirminnilegt. Ég gerði mér þarna fyrst grein fyrir því hve alvarlegur atburður var í gangi þegar mamma bað Guð að hjálpa okkur. Það hafði ég ekki heyrt áður frá henni og gerði mér ljóst að stórhættulegur atburður var í gangi á Heimaey. Sjóferðin gekk ekkert sérstaklega vel. Það slitnaði taugin milli skipanna eftir dágóða stund. Þá kom annað skip, Grindvíkingur að mig minnir, og tók við og dró okkur til Þorlákshafnar. Þangað vorum við komin um kl. 14.00 eftir hádegi, líklega síðust skipa með fólk.“ | Við stóðum þarna agndofa og það var eftirminnilegt. Ég gerði mér þarna fyrst grein fyrir því hve alvarlegur atburður var í gangi þegar mamma bað Guð að hjálpa okkur. Það hafði ég ekki heyrt áður frá henni og gerði mér ljóst að stórhættulegur atburður var í gangi á Heimaey. Sjóferðin gekk ekkert sérstaklega vel. Það slitnaði taugin milli skipanna eftir dágóða stund. Þá kom annað skip, Grindvíkingur að mig minnir, og tók við og dró okkur til Þorlákshafnar. Þangað vorum við komin um kl. 14.00 eftir hádegi, líklega síðust skipa með fólk.“ | ||
{{1973 Allir í bátana}} | |||
Útgáfa síðunnar 19. janúar 2025 kl. 21:28
Eyþór Harðarson
Með vélarvana báti til Þorlákshafnar
Eyþór Harðarson bæjarfulltrúi var á tíunda ári þegar fór að gjósa í Heimaey. Systur hans Alda og Hrönn voru á tólfta ári og Katrín rúmlega þriggja ára. Mamma þeirra var að spila brids með vinkonum sínum fram á nótt og sáu þær byrjun gossins. Hún kom heim og vakti Hörð manninn sinn og síðan þau systkinin. Svo fóru þau í bíltúr og sáu eldgosið. Í útvarpinu var fólk hvatt til að koma sér um borð í bátana.
„Sem betur fer þá var megnið af bátunum í landi vegna brælu daginn áður og margir klárir til að ferja Eyjabúa til Þorlákshafnar. Mér er minnistætt hvað okkur systkinum sem voru komin á skólaaldur fannst þetta vera vafasöm skilaboð í ljósi þess að við ættum að mæta í skólann næsta morgun. Það sem meira var, það var dönskupróf í vændum hjá tvíburunum. Þegar ljóst var að ekkert annað var í stöðunni en að fara niður á bryggju og um borð í Hrönnina náði gráturinn hámarki hjá tvíburunum. Sáu fyrir sér falleinkunn í umræddu dönskuprófi,“ skrifar Hörður. Þau fóru um í Hrönn VE sem gat ekki siglt fyrir eigin vélarafli vegna þess að verið var að gera við vélina. Gullberg VE var fengið til að draga Hrönn VE frá Eyjum. Um borð voru fjölskyldur áhafnarinnar á Hrönninni. „...það er kristaltær minningin þegar við stóðum í brúnni á leiðinni út úr höfninni og drunurnar frá gosinu urðu enn öflugri og hamfarirnar sýnilegar.
Við stóðum þarna agndofa og það var eftirminnilegt. Ég gerði mér þarna fyrst grein fyrir því hve alvarlegur atburður var í gangi þegar mamma bað Guð að hjálpa okkur. Það hafði ég ekki heyrt áður frá henni og gerði mér ljóst að stórhættulegur atburður var í gangi á Heimaey. Sjóferðin gekk ekkert sérstaklega vel. Það slitnaði taugin milli skipanna eftir dágóða stund. Þá kom annað skip, Grindvíkingur að mig minnir, og tók við og dró okkur til Þorlákshafnar. Þangað vorum við komin um kl. 14.00 eftir hádegi, líklega síðust skipa með fólk.“
Heimildir